وقتی از تندرستی و سلامتی صحبت می شود منظور همان رفاه کامل جسمی، روانی، اجتماعی و نه تنها بیمار یا معلول نبودن است، که رسیدن به این معیار های سلامتی در گرو داشتن محیط زیستی سالم می باشد. رابطه‌ی نزدیکی که بین سلامتی انسان و محیط زیست وجود دارد غیرقابل انکار است. غذایی که به انسان انرژی می‌دهد، هوایی که تنفس می‌کند، آبی که می‌نوشد تا نیازهای بدنش تأمین شود و مکانی که در آن زندگی می‌کند و به او امنیت می‌بخشد، همه از محیط زیست او به دست می‌آید که هرگونه آسیبی به آن، مستقیماً بر سلامتی جسم و روان او تأثیر می‌گذارد.

هر ساله بیش از ۱۲ میلیون نفر در سراسر جهان به دلیل زندگی یا کار در محیط ناسالم جان خود را از دست می‌دهند. آلاینده‌های زیست‌محیطی می‌توانند مشکلاتی اعم از بیماری‌های تنفسی، بیماری‌های قلبی-عروقی و برخی از انواع سرطان را ایجاد‌ کنند. کودکان ، زنان باردار و سالمندان در معرض خطر بیشتری ناشی از مشکلات بهداشتی مربوط به آلودگی محیط قرار دارند.

قوانین و سیاست‌های کاهش انواع آلودگی محیطی می‌تواند به پیشگیری از بسیاری از مشکلات جدی سلامتی و مرگ و میر کمک کند که نقش مشارک مردم در اجرایی شدن این سیاست ها اجتناب ناپذیر است. ارتقای حس مسئولیت‌پذیری و آگاهی مردم نسبت به سلامت فردی و جمعی ، نقش بسزایی در مشارکت آن ها در برنامه های مرتبط با سلامت محیط زیست دارد.

امروزه مشارکت اجتماعی به عنـوان جـزء اساسـی سـلامت جامعـه و برنامه‌های توسعه‌ بهداشتی در آمده است و مشارکت افراد جامعه در امر سلامتی موجب تبلور حس سلامتی در جامعه می شود. از انجایی که  انسان سالم جامعه سالم را می سازد و محور توسعه پایدار کشور است، این سلامتی تنها در سایه آگاهی، همکاری و اقدام جمعی در حوزه های مختلف مرتبط با سلامتی از جمله محیط زیست حاصل خواهد شد.

 دکتر «سرور جوانمردی فرد» عضو هیات علمی گروه پرستاری سلامت جامعه و سالمندی